ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Αρματωμένος, περνούσε το ποτάμι. Θολό, όπως τόχε δει εψές, στον ύπνο του.Αρματωμένος περνούσε το ποτάμι, που δε θυμόταν πιά τ' όνομά του... Αλυς, Γρανικός, Ρουβίκωνας ή μήπως Σκάμανδρος που πλημμυράει κουφάρια; Ποιούς άφησε πίσω του στον ποταμό Βαβυλώνας, στον Ιορδάνη, στο Σαγγάριο, στον Κβάι; Γιατί δε βλέπει πιά τον Γκουανταλκιβίρ των άστρων;Αρματωμένος , περνούσε το σκοτεινό ποτάμι και δεν τον ένιαζε. Τη γνώριζε καλά την κατάρα του Εφέσιου "Δε μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι"

ΑΤΛΑΝΤΑΣ

Κι άν όλη τη γη
στα χέρια μου σηκώνω,
πώς ν' αντέξω
το βάρος της αγάπης σου
για μένα;

ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

Ένα σημείο φωτός
τα μυρωμένα χείλη σου.
Στο στήθος σου ανασαίνει ο ουρανός.
Οίστρος της φλόγας, σάρκα της νυκτός.
Μετρούν τους ίσκιους μας οι τοίχοι
ενωμένους και γύρω στο κρεβάτι
φυλλοροούν τα ρόδα των στιγμών

ΦΙΛΙ

Φιλί που μ' άνοιξες το στόμα
στα λόγια της αγάπης κάποιο βράδι!
Πώς να κρυφτώ
σ' αυτό το φύλλο με τις λέξεις
τώρα, π' ανατέλλει
στα μάτια της μιά λάμψη
κι ο χρόνος ξεφεύγει τα εκκρεμή;

ΤΣΙΓΑΡΟ

Η νύχτα πέφτει στα έρημα νερά.
Βουβό κοχύλι στα δάχτυλά μου.
Ακούω στην άμμο τα βήματά σου,
μυρίζω τον καπνό της σκιάς
κι είμαι το τσιγάρο που καίγεται
ανάμεσα στα χείλη σου.
Τίναξε το χέρι στον αφρό
και σβήσε με, χαμογελώντας.