ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ

Ήμουν παιδί, θησαυριστής ονείρων.
Τα τραγούδια -κάποτε- πλημμύριζαν
τις όχθες της καρδιάς μου.
Κορυδαλλός, μεθούσα με το φως.
Πώς πέρασα την πόρτα αυτή,
την απαγορευμένη;
Τυφλό πουλί, που δεν αντέχει το σκοτάδι,
κι απ' τα φτερά του τίποτα δε μένει
στην παγωμένη μνήμη των ανθρώπων...

NOMINA NUDA TENEMUS

Ο ήλιος έγερνε, έγερνε...
Τα φώτα του σταθμού αργοπερνούσαν
κι ο χρόνος, ασώματος,
γλυστρούσε μέσ' απ' τα δάχτυλά μου.
Άνοιγε συνέχεια μια ρωγμή,
μαύρη σημαία της αμφιβολίας.
Έφευγα μακριά σου
και με πονούσε ο Ιάμβλιχος
"Μνήμη , κατοχή φαντασμάτων"

ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Τ' αγέρι τρικυμίζει τ΄ασφοδίλια.
Στα μάρμαρα παραληρεί το φως.
Νιώθω το σύρσιμο τ' αόρατου φιδιού.
Εδώ γυρνούν ανάποδα οι δείχτες.
Μαζεύω τα κουρέλια της λύπης μου.
Τα δάχτυλα των αιώνων με ξεφυλλίζουν.

ΝΗΣΑΚΙ

Ωρα μεσημεριού. Σημαίνει
το εκκρεμές του τζίτζικα.
Βροντούν τα άρματα του ήλιου
στις κορυφές των πεύκων.
Γλάροι σημαδεύουν
τον άγραφον ουρανό.
Και συ, γυμνό νησάκι,
πέτρινη ερημιά
στη μοίρα των κυμάτων.

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Ο Διονύσιος, τύραννος των Συρακουσών
επίστευε πως ήταν θεράπων των Μουσών

Και τραγωδίες έγραφεν ο μαύρος για την Τροία
μα η ποιότης έμενε των στίχων του μετρία

Και στα συμπόσια έπαιρνε συχνά – πυκνά συντρόφους
Ποιητές , των στίχων εραστές και φιλοσόφους.

Όλοι τον εγεμίζανε με άθλιες κολακείες
κι αριστουργήματα έλεγαν τις κάθε του βλακείες.

Μονάχα ο Φιλόχορος δεν του κανε τη χάρη
κι ο τύραννος τον έριξε στο πιο βαθύ νταμάρι

Πέτρες να σπάζει ολημερίς με ζέστη και με κρύα
Να καταλάβει τι θα πει Διονύσιος και Τροία.

Κι όταν τον ξανακάλεσε – δεμένο μ’ αλυσίδες-
Ν’ ακούσει στο παλάτι του τις νέες του τσιρίδες

Ο ποιητής του απάντησε εν πάση συντομία
«Καλύτερα να μ έστελνες ξανά στα λατομεία»

ΖΩΗ

Απ' τον ουρανό
στην άκρη του φύλλου:
Μιά σταγόνα βροχής
έτοιμη να πέσει
στο χώμα.