ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Στο Σωκράτη Ξένο

Ι

Γνώριμοι του θανάτου,
χτυπάμε τις πύλες τ’ ουρανού
με πέτρες προσευχής.
Αιχμάλωτες λέξεις
στα πικραμένα χείλη μας.
Βαραίνει το μολύβι
ένας φόβος μυστικός.
Τι άλλο μας μέλλεται;

ΙΙ

Είμαστε οι τύψεις μας:
Λαβωμένα πουλιά
στην παλάμη του Θεού,
αμίλητα φεγγάρια
σε βαθιά μεσάνυχτα,
το φοβερό αίνιγμα
στα κράσπεδα του χρόνου.

ΙΙΙ

Πότε θα σημάνουν
του φωτός τα σήμαντρα,
τα κρύσταλλα τ’ ανέμου;
Πώς να διαβούμε , αδερφέ,
με τ’ ανθισμένα βήματα
τα σύνορα της λήθης

PONTIFEX MAXIMUS

Σφαλώ τα βλέφαρά μου.
Στο λαγούμι του ύπνου
μύρα της Μαγδαληνής
και το φρέαρ της αβύσσου.
Βαραίνει στο στήθος
η δική μου Κόλαση:
Το Μέγα Αλάθητο