Ένας γέρικος ήλιος ανατέλλει
στα λυπημένα όνειρά μου.
Τις πύλες του έχει κλείσει
ο ουρανός. Βοά το αίμα ,
το χυμένο αίμα , στη μνήμη.
Καπνίζουν μέσα μου τα ερείπια
του γενετήσιου χρόνου.
Χιλιάδες πεινασμένα παιδιά
δείχνουν το σημάδι στο μέτωπό μου.
"Μη τι φύλαξ των αδερφών μου ειμί;"
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
δύο φράσεις σας με συντάραξαν,
είναι οι "βοά το αίμα" και το
"δείχνουν το σημάδι μου στο μέτωπο",
τις αγωνίες σας να τις χαϊδεύεται πού και πού για να ημερεύουν και να γλυκαίνουν,αν μπορώ να το πω έτσι...
σας φιλώ
Στέλιο, εκπληκτική εικόνα - απόδοση της ενοχής όλων μας για τα δεινά του κόσμου. Εκτιμώ τη βαθειά γνώση σου και μελέτη της Γραφής.
Post a Comment