ΣΤΡΟΒΙΛΟΣ

Επιστρέφουν κάποτε
στα γερασμένα σώματα
οι μνήμες των ερώτων.
Χαμηλωμένα φώτα,
τσιγάρο στα χείλη,
το χαλασμένο εκκρεμές
μιας αργής μουσικής.
Χορευτικό κυνηγητό
στις γέφυρες της νύχτας
με το φεγγάρι των σταθμών
ν' ασημώνει τις ράγες...
Μεθυσμένα βήματα
στην άβυσσο του χρόνου...
"Επιλελήσμεθ' ηδονή γέροντες όντες"

ΤΟ ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Δειλινό του φθινοπώρου.
Σταλάζει μνήμη μουσική.
Τα δάχτυλα του φωτός
χτυπούν το ρόπτρον του απείρου.
Στα αόρατα νεφελώματα
τα πανάρχαια φτερά
ζωγραφίζουν το παραμύθι του κόσμου.
Μιά φορά κι έναν καιρό...

Ακούω, σέρνονται στο σκοτάδι,
σέρνονται και κουρταλούν
οι αλυσίδες των ονείρων μας
στη φυλακή της γλώσσας.
Ο αντίλαλος του χρόνου
"Ει ζήσεται τα οστέα ταύτα..."

ΠΕΡΣΕΑΣ

Νίκησα, νίκησα...
Κοίταζα τον καθρέφτη,
όταν τη σκότωνα.
Τώρα καβάλα
στο φτερωτό άλογο
-ήρωας και σωτήρας-
καθρεφτίζω
το φριχτό κεφάλι μου
στα πετρωμένα βλέμματα
των ανθρώπων

ΚΑΠΝΟΜΑΝΤΕΙΑ

Στη Φαίδρα

Αναμμένα κεράκια της λήθης!
Κάποιος μου φύσηξε νύχτες στα μάτια.
Άνθη φυτρώσαν στο μυαλό μου
Ένιωθα τις πεταλούδες
να φτερουγίζουν στα μαλλιά.
Πλησίαζε ο ενδεχόμενος Θεός
Το παραπέρα ήταν άγραφο ακόμα...

ΑΝΘΟΛΟΓΙΑ (Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ 2Ο ου ΚΑΙ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ- ΑΜΗΝ)

Τα ποιήματά μας δεν είναι άνθη
για να τα κορφολογήσουν
τα τρυφερά χέρια των κορασίδων .
Τα ποιήματά μας δεν είναι ρόδα
για να τα προσφέρουν μπουκέτα
οι αβροδίαιτοι καθηγητές ποίησης
που δεν έγραψαν ένα στίχο στη ζωή τους.
Τα ποιήματα μας είναι δέντρα
που ρίχνουν τον ίσκιο τους στο μέλλον.
Αλλά οι τυφλοί δεν βλέπουν το δάσος ….

ΤΟ ΠΑΙΓΝΙΟΝ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ (ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟΝ ΚΑΒΑΦΗ)

Ποια βότανα γητεύματος
στο νύχτωμα του δρόμου
σχεδόν σβησμένη φέρανε
μια μνήμη αισθητική;
Το σώμα του έρωτά μου,
τη σάρκα που ήθελα,
τα λατρεμένα χείλη;
Εν εκστάσει βλέπω νυν
τις περασμένες μέρες,
το παίγνιον της μοίρας

ΤΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΟΥ ΚΑΪΝ

Ένας γέρικος ήλιος ανατέλλει
στα λυπημένα όνειρά μου.
Τις πύλες του έχει κλείσει
ο ουρανός. Βοά το αίμα ,
το χυμένο αίμα , στη μνήμη.
Καπνίζουν μέσα μου τα ερείπια
του γενετήσιου χρόνου.
Χιλιάδες πεινασμένα παιδιά
δείχνουν το σημάδι στο μέτωπό μου.
"Μη τι φύλαξ των αδερφών μου ειμί;"

ROBOT

Ονειρεύτηκα
πως ήμουν άνθρωπος γυμνός
στο κρεβάτι σου.
Με μάτωνε το φιλί σου
δαγκώνοντας τα χείλη μου.

ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Γιά τις "ανταποκρίσεις" της Γητεύτριας δείτε http://www.ekfrastes.gr/


Απόψε το κορμάκι σου κράτα το μυρωμένο
για να σου δώσω το φιλί , το κρινοστολισμένο

Στην κλίνη σου να κοίτουμαι, να σου φιλώ τα στήθια
ώσπου να κράξουν την αυγή, του έρωτα τα ορνίθια

Κι αν είν σκοτάδι γύρω μας τα μάτια σου φεγγίτες
ναν τα φιλούνε παίζοντας τα χείλη μου σπουργίτες

Δε μας χωρίζουνε σπαθιά, δε μας χωρίζουν χέρια,
θηκάρι σου έχουν το κορμί τα χέρια μου μαχαίρια.

Γητειές μου κάνεις και ριγώ σαν το κομμένο φύλλο
Σήμα θα γίνω του καπνού, μήνυμα να σου στείλω.

Ξέρει τη φλόγα το κορμί που σε κορμί ζυγώνει
καίγεται, στάχτη γίνεται , και πάλι ξανανιώνει

Μια νύχτα να μ' αλείψουνε το μύρο σου τα χείλη
κι ας με σταυρώσει κι ο κατής στης αγοράς την πύλη

Είναι του πόθου πύρωμα και ρόδινο μετάξι
το δέρμα σου στα χείλη μου κι ο νούς μου θα πετάξει

Μέλισσα σ' ανοιχτόν ανθό, νερό που κελαρύζει,
τ' αχείλι μου στ' αχείλι σου πάντοτε να γυρίζει

Να γίνει το κορμάκι μου στο χέρι σου που ορίζει
άτι που τρέχει σε γιαλό κι ο πόθος σπιρουνίζει

KENTONION

Είσουν ωραίος σαν άγγελος με δυο φτερούγες ανοιχτές.
Στην άκρη των κλεισμένων μου παραθυριών,
σ' ένα παίξιμο ματιών εδώ κι εκεί,
στους μαύρους τοίχους και στα κεραμίδια,
στη σκοτεινιά που ολόγυρά μου απλώνει
τ΄όνομά σου: ένας αίνος που παίζει στο φως.
Λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ
Κοιμήσου στης αγκάλης μου το λίκνο.
Δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη


To puzzle των στίχων:
1. Κ Βάρναλης Οι πόνοι της Παναγίας
2. Γ. Αηδονόπουλος Υποψία
3. Κ. Παλαμάς Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου Λόγος Πρώτος
4. Κ. Καρυωτάκης Πρέβεζα
5. Ι Γρυπάρης Ο Νυμφίος
6. Ν. Βρεττάκος Μεγαλυνάρι
7. Ν. Λαπαθιώτης Εκ βαθέων
8. Απ. Μελαχρινός Στροφή
9. Γ. Σεφέρης Κίχλη Γ

ΑΓΓΕΛΟΣ

Στρόβιλοι φτερών, κύκλοι φωτός.
Ανθίζουν τα σύννεφα, μυριάδες κρίνοι.
Το κάτοπτρο του μέλλοντος ραγίζει.
Βρέχει μουσική. Λάμπουν οι δρόμοι.
Τρομαγμένες φωνές «Μελέκ …Μελέκ»
στα χείλη των παρθένων.

Δε νιώθω πια τη ρομφαία του χρόνου.
Είμαι έτοιμος να φύγω , Κύριε !
Βρήκα το κλειδί της εξόδου.
Αγάπησα τις κόρες των ανθρώπων…

ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

Στην Ελληνίδα που το προσκάλεσε


«Εδόθη μοι σκόλοψ … άγγελος Σατάν
ίνα με κολαφίζη , ίνα μη υπεραίρωμαι»
Απόστολος Παύλος
Προς Κορινθίους Β 12,7


Λεπροί του στίχου.
Φριχτές πληγές πυορροούν
λέξεις, όνειρα κι αισθήματα.
Με μια προσωπίδα
-πολλές φορές χρυσή –
να σκεπάζει
τη φαγωμένη μορφή μας.
Μακριά απ’ τον κόσμο,
χτυπάμε κουδουνάκια…

Η ποίηση είναι
η Σπιναλόγκα της τέχνης

Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Κάτω απ’ τα πόδια μου
το πάτωμα ονειρεύεται
διαμάντια και ρουμπίνια,
την πρωινή δροσιά των λουλουδιών,
τη λιτανεία του έρωτα…
Ψηλά στον τοίχο,
κεντημένη στο κάδρο
με κοιτάζει γελώντας.
Θυμάται που χόρευε
με τα πουλιά, με τα κλωνιά
στην αγκαλιά τ’ ανέμου
κόρη μικρή, πριν απ’ τον κρίνο…
Πριν τη σκεπάσουν βαριές
οι προσευχές του κόσμου:
Μήτηρ Θεού.