Στρόβιλοι φτερών, κύκλοι φωτός.
Ανθίζουν τα σύννεφα, μυριάδες κρίνοι.
Το κάτοπτρο του μέλλοντος ραγίζει.
Βρέχει μουσική. Λάμπουν οι δρόμοι.
Τρομαγμένες φωνές «Μελέκ …Μελέκ»
στα χείλη των παρθένων.
Δε νιώθω πια τη ρομφαία του χρόνου.
Είμαι έτοιμος να φύγω , Κύριε !
Βρήκα το κλειδί της εξόδου.
Αγάπησα τις κόρες των ανθρώπων…
Wednesday, February 13, 2008
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
αντί για σχόλιο στο εξαιρετικό αυτό ποίημα.
Ωραίο φίλε! Και ο άγγελος συμφωνεί?
Αγάπησα τις κόρες των ανθρώπων!
Πολύ ωραίο!
Καλησπέρα!
Ήρθα να σου φέρω μια πρόσκληση για ένα παιχνίδι που το βρίσκω ενδιαφέρον. Αν έχεις κέφι, χρόνο και διάθεση, θα χαρώ να μάθω πιό ακριβώς βιβλίο έχεις δίπλα σου τώρα και τί γράφει στη σελίδα 123... ;)
Post a Comment