ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Στο Σωκράτη Ξένο

Ι

Γνώριμοι του θανάτου,
χτυπάμε τις πύλες τ’ ουρανού
με πέτρες προσευχής.
Αιχμάλωτες λέξεις
στα πικραμένα χείλη μας.
Βαραίνει το μολύβι
ένας φόβος μυστικός.
Τι άλλο μας μέλλεται;

ΙΙ

Είμαστε οι τύψεις μας:
Λαβωμένα πουλιά
στην παλάμη του Θεού,
αμίλητα φεγγάρια
σε βαθιά μεσάνυχτα,
το φοβερό αίνιγμα
στα κράσπεδα του χρόνου.

ΙΙΙ

Πότε θα σημάνουν
του φωτός τα σήμαντρα,
τα κρύσταλλα τ’ ανέμου;
Πώς να διαβούμε , αδερφέ,
με τ’ ανθισμένα βήματα
τα σύνορα της λήθης

PONTIFEX MAXIMUS

Σφαλώ τα βλέφαρά μου.
Στο λαγούμι του ύπνου
μύρα της Μαγδαληνής
και το φρέαρ της αβύσσου.
Βαραίνει στο στήθος
η δική μου Κόλαση:
Το Μέγα Αλάθητο

ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ

Παιδιά του πόνου.
Παιδιά του χρόνου.
Παιδιά του Κρόνου.
Ανθρωποι

ΑΓΩΝΙΑ

Πλασμένος απο λάσπη.
Με κραυγές και ψιθύρους
των ουρανών επαίτης.
Στην παλάμη μου, Κύριε,
των ονείρων το κέρμα.
Στιγμή πεπερασμένη,
στεναγμός τ' ανέμου.
Θα ξύσω το σκοτάδι
του παμφάγου χρόνου;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Υγρό λυκόφως.
Τραγουδούσαν οι σειρήνες.
Δεμένος στο κατάρτι
παραληρούσε:
"Κύματα της καρδιάς μου,
μονοσύλλαβα,
γεμάτα λύπη,
στα βράχια ποιάς Ιθάκης
θα με τσακίσετε;"

ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ

Κάθε φορά που μιλώ
- είδωλο σε καθρέφτη-
μπροστά στις κωφάλαλες θύρες
της αιωνιότητας
αγγίζω την πληγή μου.

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΩΣ

Μιά θάλασσα φως.
Πήγασος δίχως χαλινάρι,
ξένος, κάτ' απ' τον έρημο ουρανό.
Καλπάζοντας προς την ανάσταση.
Στη στείρα μνήμη του
το πότε, ή το ποτέ
της Αποκάλυψης.

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Κεντημένα ρόδα

σε τοίχο που ξεφτίζει.

Κορυδαλλός τα χείλη μου

-φορτωμένα φώς-

στα βλέφαρά σου

ξημερώνουν.

Αύρα που ξεφυλλίζει

τ' αλφαβητάρι του κήπου.

Με ποιόν ανθό,

θ' ανοίξεις τα μάτια σου

αγαπημένη;

ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΠΟΡΤΑ

Ήμουν παιδί, θησαυριστής ονείρων.
Τα τραγούδια -κάποτε- πλημμύριζαν
τις όχθες της καρδιάς μου.
Κορυδαλλός, μεθούσα με το φως.
Πώς πέρασα την πόρτα αυτή,
την απαγορευμένη;
Τυφλό πουλί, που δεν αντέχει το σκοτάδι,
κι απ' τα φτερά του τίποτα δε μένει
στην παγωμένη μνήμη των ανθρώπων...

NOMINA NUDA TENEMUS

Ο ήλιος έγερνε, έγερνε...
Τα φώτα του σταθμού αργοπερνούσαν
κι ο χρόνος, ασώματος,
γλυστρούσε μέσ' απ' τα δάχτυλά μου.
Άνοιγε συνέχεια μια ρωγμή,
μαύρη σημαία της αμφιβολίας.
Έφευγα μακριά σου
και με πονούσε ο Ιάμβλιχος
"Μνήμη , κατοχή φαντασμάτων"

ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ

Τ' αγέρι τρικυμίζει τ΄ασφοδίλια.
Στα μάρμαρα παραληρεί το φως.
Νιώθω το σύρσιμο τ' αόρατου φιδιού.
Εδώ γυρνούν ανάποδα οι δείχτες.
Μαζεύω τα κουρέλια της λύπης μου.
Τα δάχτυλα των αιώνων με ξεφυλλίζουν.

ΝΗΣΑΚΙ

Ωρα μεσημεριού. Σημαίνει
το εκκρεμές του τζίτζικα.
Βροντούν τα άρματα του ήλιου
στις κορυφές των πεύκων.
Γλάροι σημαδεύουν
τον άγραφον ουρανό.
Και συ, γυμνό νησάκι,
πέτρινη ερημιά
στη μοίρα των κυμάτων.

Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Ο Διονύσιος, τύραννος των Συρακουσών
επίστευε πως ήταν θεράπων των Μουσών

Και τραγωδίες έγραφεν ο μαύρος για την Τροία
μα η ποιότης έμενε των στίχων του μετρία

Και στα συμπόσια έπαιρνε συχνά – πυκνά συντρόφους
Ποιητές , των στίχων εραστές και φιλοσόφους.

Όλοι τον εγεμίζανε με άθλιες κολακείες
κι αριστουργήματα έλεγαν τις κάθε του βλακείες.

Μονάχα ο Φιλόχορος δεν του κανε τη χάρη
κι ο τύραννος τον έριξε στο πιο βαθύ νταμάρι

Πέτρες να σπάζει ολημερίς με ζέστη και με κρύα
Να καταλάβει τι θα πει Διονύσιος και Τροία.

Κι όταν τον ξανακάλεσε – δεμένο μ’ αλυσίδες-
Ν’ ακούσει στο παλάτι του τις νέες του τσιρίδες

Ο ποιητής του απάντησε εν πάση συντομία
«Καλύτερα να μ έστελνες ξανά στα λατομεία»

ΖΩΗ

Απ' τον ουρανό
στην άκρη του φύλλου:
Μιά σταγόνα βροχής
έτοιμη να πέσει
στο χώμα.

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ

Αρματωμένος, περνούσε το ποτάμι. Θολό, όπως τόχε δει εψές, στον ύπνο του.Αρματωμένος περνούσε το ποτάμι, που δε θυμόταν πιά τ' όνομά του... Αλυς, Γρανικός, Ρουβίκωνας ή μήπως Σκάμανδρος που πλημμυράει κουφάρια; Ποιούς άφησε πίσω του στον ποταμό Βαβυλώνας, στον Ιορδάνη, στο Σαγγάριο, στον Κβάι; Γιατί δε βλέπει πιά τον Γκουανταλκιβίρ των άστρων;Αρματωμένος , περνούσε το σκοτεινό ποτάμι και δεν τον ένιαζε. Τη γνώριζε καλά την κατάρα του Εφέσιου "Δε μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι"

ΑΤΛΑΝΤΑΣ

Κι άν όλη τη γη
στα χέρια μου σηκώνω,
πώς ν' αντέξω
το βάρος της αγάπης σου
για μένα;

ΤΑ ΡΟΔΑ ΤΩΝ ΣΤΙΓΜΩΝ

Ένα σημείο φωτός
τα μυρωμένα χείλη σου.
Στο στήθος σου ανασαίνει ο ουρανός.
Οίστρος της φλόγας, σάρκα της νυκτός.
Μετρούν τους ίσκιους μας οι τοίχοι
ενωμένους και γύρω στο κρεβάτι
φυλλοροούν τα ρόδα των στιγμών

ΦΙΛΙ

Φιλί που μ' άνοιξες το στόμα
στα λόγια της αγάπης κάποιο βράδι!
Πώς να κρυφτώ
σ' αυτό το φύλλο με τις λέξεις
τώρα, π' ανατέλλει
στα μάτια της μιά λάμψη
κι ο χρόνος ξεφεύγει τα εκκρεμή;

ΤΣΙΓΑΡΟ

Η νύχτα πέφτει στα έρημα νερά.
Βουβό κοχύλι στα δάχτυλά μου.
Ακούω στην άμμο τα βήματά σου,
μυρίζω τον καπνό της σκιάς
κι είμαι το τσιγάρο που καίγεται
ανάμεσα στα χείλη σου.
Τίναξε το χέρι στον αφρό
και σβήσε με, χαμογελώντας.

ΒΡΟΧΗ

Μιά πρωινή ψιχάλα
ραντίζει το πρόσωπό σου.
Βρεγμένο φύλλο η καρδιά μου
κι ο άνεμος - γεμάτος μυστικά-
μήνυμα τρυφερό της ψιθυρίζει.

ΚΡΑΥΓΗ

Διπλή σιωπή στην κάμαρα.
Το χαμόγελο του μαχαιριού
στα χείλη σου.
Η σάρκα μου κραυγάζει
τ' όνομά σου.
Λύτρωσέ με. Θέλω
ν' αναγνωρίζω τη φωνή μου

ΙΑΝΟΣ

Είχε δυό πρόσωπα
σαν τον αρχαίο Θεό.
Το ένα έβλεπε στο μέλλον
αδημονώντας.
Το άλλο, λυπημένο
στο παρελθόν του.
Κι ο ίδιος δε βρισκόταν
πουθενά