Στο Σωκράτη Ξένο
Ι
Γνώριμοι του θανάτου,
χτυπάμε τις πύλες τ’ ουρανού
με πέτρες προσευχής.
Αιχμάλωτες λέξεις
στα πικραμένα χείλη μας.
Βαραίνει το μολύβι
ένας φόβος μυστικός.
Τι άλλο μας μέλλεται;
ΙΙ
Είμαστε οι τύψεις μας:
Λαβωμένα πουλιά
στην παλάμη του Θεού,
αμίλητα φεγγάρια
σε βαθιά μεσάνυχτα,
το φοβερό αίνιγμα
στα κράσπεδα του χρόνου.
ΙΙΙ
Πότε θα σημάνουν
του φωτός τα σήμαντρα,
τα κρύσταλλα τ’ ανέμου;
Πώς να διαβούμε , αδερφέ,
με τ’ ανθισμένα βήματα
τα σύνορα της λήθης
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Τα λαβωμένα βήματα
ω, μην καρτερείτε
της λήθης το κατώφλι
να διαβούν
ΠΆντα, ελπίζω
να στε δω φθήνουσας
μνήμης φύλακες
στεγνής ζωής η
δρόσος
Πες στα δάκτυλά σου που ακούν
Ευγνωμοσύνη
Σ.Ξ
Είναι-νομίζω- το πιο μεγάλο σου ποίημ α που έχω διαβάσει. Μου άρεσε πάρα πολύ,ειδικά το ΙΙΙ.
Που είσαι;
Χρόνια πολλά.
Post a Comment