Κάτω απ’ τα πόδια μου
το πάτωμα ονειρεύεται
διαμάντια και ρουμπίνια,
την πρωινή δροσιά των λουλουδιών,
τη λιτανεία του έρωτα…
Ψηλά στον τοίχο,
κεντημένη στο κάδρο
με κοιτάζει γελώντας.
Θυμάται που χόρευε
με τα πουλιά, με τα κλωνιά
στην αγκαλιά τ’ ανέμου
κόρη μικρή, πριν απ’ τον κρίνο…
Πριν τη σκεπάσουν βαριές
οι προσευχές του κόσμου:
Μήτηρ Θεού.
2 comments:
πολύ όμορφα γραμμένο. Δίνει την εντύπωση μιας λιτανείας λέξεων!
Εχεις πρόσκληση στο μπλογκ μου.:)
Post a Comment