Monday, October 1, 2007

PONTIFEX MAXIMUS

Σφαλώ τα βλέφαρά μου.
Στο λαγούμι του ύπνου
μύρα της Μαγδαληνής
και το φρέαρ της αβύσσου.
Βαραίνει στο στήθος
η δική μου Κόλαση:
Το Μέγα Αλάθητο

2 comments:

passion said...

Eπιθυμώ να κάνω ένα γενικό σχόλιο: οι στίχοι σου αποπνέουν μία μυστηρι
ακή γοητεία... Μπορεί να μην κατα
λαβαίνω πάντοτε τι εννοείς, αλλά
αυτό στην ποίηση δεν παίζει ρόλο.
Ό,τι μετρά, τουλάχιστον για μένα,
είναι η αίσθηση που μου αφήνει ο
στίχος που διαβάζω(συγκίνηση, ανα
τρίχιασμα, ένα εν γένει ψυχικό άγ
γιγμα). Θα χαρώ να επισκέπτομαι το blog σου.

Socrates Xenos said...

έχεις δίκιο passion
όταν από τα μάτια αρχίζουν το ξεγύμνωμά μας οι λέξεις
κι ούτε ένα μη

Η στήλη καπνού κάποτε
και δίχως να το ξέρει μου ύψωσε στις Σημύδες μήνυμα αλήθειας
σε κλαμάτων καιρό
σκούπιζε τα δάκρυα
Δε θα θυμάται
Αρκεί που εγώ