Πλασμένος απο λάσπη.
Με κραυγές και ψιθύρους
των ουρανών επαίτης.
Στην παλάμη μου, Κύριε,
των ονείρων το κέρμα.
Στιγμή πεπερασμένη,
στεναγμός τ' ανέμου.
Θα ξύσω το σκοτάδι
του παμφάγου χρόνου;
Thursday, June 28, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
...θα περιμένω... φως να φέρεις φως!
...φρικτή άπνοια...
"στην παλάμη μας των ονειρων το κερμα"...και να μην βρίσκουμε την μηχανη που μεσα της να το ρίξουμε,και σε μέλλοντες χρόνους όχι παμφαγους να μας πάει, μια και στους παρελθοντες μόνοι μείναμε " μ΄ ένα κερμα των ονειρων μας ξεχασμενο στην παλαμη"....
φιλω...καλο σου ξημερωμα!
Πόσο φτηνό
και πόσο ακριβό παράλληλα
μπορεί να είναι
αυτό το κέρμα;
καλο βράδι ο γιάννης
@ genna , Μαρίνα, Γιάννη: Ευχαριστώ για τα σχόλια σας, που δίνουν νέες διαστάσεις στο ποίημα. Είναι φανερή η δυνατότητα της δυναμικής ανάγνωσής σας.
Post a Comment