Ο Διονύσιος, τύραννος των Συρακουσών
επίστευε πως ήταν θεράπων των Μουσών
Και τραγωδίες έγραφεν ο μαύρος για την Τροία
μα η ποιότης έμενε των στίχων του μετρία
Και στα συμπόσια έπαιρνε συχνά – πυκνά συντρόφους
Ποιητές , των στίχων εραστές και φιλοσόφους.
Όλοι τον εγεμίζανε με άθλιες κολακείες
κι αριστουργήματα έλεγαν τις κάθε του βλακείες.
Μονάχα ο Φιλόχορος δεν του κανε τη χάρη
κι ο τύραννος τον έριξε στο πιο βαθύ νταμάρι
Πέτρες να σπάζει ολημερίς με ζέστη και με κρύα
Να καταλάβει τι θα πει Διονύσιος και Τροία.
Κι όταν τον ξανακάλεσε – δεμένο μ’ αλυσίδες-
Ν’ ακούσει στο παλάτι του τις νέες του τσιρίδες
Ο ποιητής του απάντησε εν πάση συντομία
«Καλύτερα να μ έστελνες ξανά στα λατομεία»
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
6 comments:
Καλημέρα. Σοφόν και σαφές. Δεν αντέχεται η κριτική! Αν έχεις ωστόσο εξουσία δύνασαι να την... εκβιάζεις.
Σοφόν, σαφές, και με χιούμορ
Σ;0))))))
Πολύ το χάρηκα... και κυρίως που οι μισοί από την κλίκα δεν πήραν χαμπάρι τη βολή σου....
Αλλά ρε παιδάκι μου αυτό το οι Μεγάλοι Δάσκαλοι πολύ βαρύ... Πες καλύτερα οι Υποκινιτές...:)
Πνευματώδες! :))
@ λεία βιτάλη: Ευχαριστώ. Η εξουσία της επι-κριτικής και η εξουσία επί της κριτικής. Δυό πόλοι που συχνά έλκονται
@ μαύρος γάτος: Χαίρομαι που σου άρεσε. Ευχαριστώ
@ γιώργος μίχος: :)) Ου παντος πλειν ες Κόρινθον
Το "μεγάλοι δάσκαλοι" , δεν είναι υπερβολή. Νομίζω οτι αυτοί που περιλαμβάνονται στον κατάλογο αξίζουν πραγματικά τον τίτλο.
@ ελληνίδα: Ευχαριστώ
σωστό
Post a Comment