Ο ήλιος έγερνε, έγερνε...
Τα φώτα του σταθμού αργοπερνούσαν
κι ο χρόνος, ασώματος,
γλυστρούσε μέσ' απ' τα δάχτυλά μου.
Άνοιγε συνέχεια μια ρωγμή,
μαύρη σημαία της αμφιβολίας.
Έφευγα μακριά σου
και με πονούσε ο Ιάμβλιχος
"Μνήμη , κατοχή φαντασμάτων"
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
Μνημη που μας πληγωνεις οταν εσυ θες...επιλεκτικα παντα,ωστε να μας τσακιζεις...
Ο ήλιος έγερνε για να σηκωθεί ξανά
οι ψίθυροι απ'το αγέρι ωστόσο
ποτέ δεν σώπασαν
η κίνηση του φιδιού πάνω στα μάρμαρα
ξεδιπλώνεται κι'αναδιπλώνεται
αρχαία γραφή έχοντας στην πλάτη
τα πάντα ρει.
Εβαλα και λίγο από το προηγούμενο, πειράζει;
"Εντελώς κατοχή
ωμών χωμάτων
αδεία ευπλάστου στιγμές ανεπάρκειας
μεθ` υδάτων και στενωπών
το μαβί φως άφωνο
μια άκρη
πριν δράσει ο επόμενος ή-λι-ος
βάζω πλάτη όνειρο
το κυρίαρχο σώζοντας από επελαύνοντα
σώματα
σ` ένα κρεβάτι αναμετριέμαι
με υπόγεια και δώματα
κι ανοξείδωτη μνήμη..."
Σ` ευχαριστώ
φτάνει μια ακίδα να μας τινάξει πόνο υψηλό
@ πρεζα tv : αμήχανον τέχνασμα η μνήμη , ακατάβλητος αντίπαλος
@ ellinida : πως ν αποκρυπτογραφήσουμε αυτή την αρχαία γραφή, εμείς οι αναλφάβητοι των θαυμάτων;
@ σωκράτης ξένος: με υπόγεια της ψυχής και δώματα ονείρων , ανεπαρκείς κάτοχοι της ανοιξείδωτης φωνής...
Post a Comment