Ήμουν παιδί, θησαυριστής ονείρων.
Τα τραγούδια -κάποτε- πλημμύριζαν
τις όχθες της καρδιάς μου.
Κορυδαλλός, μεθούσα με το φως.
Πώς πέρασα την πόρτα αυτή,
την απαγορευμένη;
Τυφλό πουλί, που δεν αντέχει το σκοτάδι,
κι απ' τα φτερά του τίποτα δε μένει
στην παγωμένη μνήμη των ανθρώπων...
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Διαβαίνοντας την πύλη
σίγουρα γνώριζες πως γυρισμός δεν θα υπάρξει
παγιδευμένο πουλί μέσα σε πέτρινο αυγό
θες με το ράμφος σου να εισπνεύσεις το φως.
Πάγωσε ο χρόνος, πέτρωμα έγινες.
Δεν σου είπε κανείς πως ο χρόνος έχει καταργηθεί;
Post a Comment