Δειλινό του φθινοπώρου.
Σταλάζει μνήμη μουσική.
Τα δάχτυλα του φωτός
χτυπούν το ρόπτρον του απείρου.
Στα αόρατα νεφελώματα
τα πανάρχαια φτερά
ζωγραφίζουν το παραμύθι του κόσμου.
Μιά φορά κι έναν καιρό...
Ακούω, σέρνονται στο σκοτάδι,
σέρνονται και κουρταλούν
οι αλυσίδες των ονείρων μας
στη φυλακή της γλώσσας.
Ο αντίλαλος του χρόνου
"Ει ζήσεται τα οστέα ταύτα..."
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment