ΑΓΩΝΙΑ

Πλασμένος απο λάσπη.
Με κραυγές και ψιθύρους
των ουρανών επαίτης.
Στην παλάμη μου, Κύριε,
των ονείρων το κέρμα.
Στιγμή πεπερασμένη,
στεναγμός τ' ανέμου.
Θα ξύσω το σκοτάδι
του παμφάγου χρόνου;

ΟΔΥΣΣΕΑΣ

Υγρό λυκόφως.
Τραγουδούσαν οι σειρήνες.
Δεμένος στο κατάρτι
παραληρούσε:
"Κύματα της καρδιάς μου,
μονοσύλλαβα,
γεμάτα λύπη,
στα βράχια ποιάς Ιθάκης
θα με τσακίσετε;"

ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ

Κάθε φορά που μιλώ
- είδωλο σε καθρέφτη-
μπροστά στις κωφάλαλες θύρες
της αιωνιότητας
αγγίζω την πληγή μου.

ΜΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ ΦΩΣ

Μιά θάλασσα φως.
Πήγασος δίχως χαλινάρι,
ξένος, κάτ' απ' τον έρημο ουρανό.
Καλπάζοντας προς την ανάσταση.
Στη στείρα μνήμη του
το πότε, ή το ποτέ
της Αποκάλυψης.

ΞΗΜΕΡΩΜΑ

Κεντημένα ρόδα

σε τοίχο που ξεφτίζει.

Κορυδαλλός τα χείλη μου

-φορτωμένα φώς-

στα βλέφαρά σου

ξημερώνουν.

Αύρα που ξεφυλλίζει

τ' αλφαβητάρι του κήπου.

Με ποιόν ανθό,

θ' ανοίξεις τα μάτια σου

αγαπημένη;