ΣΠΙΝΑΛΟΓΚΑ

Στην Ελληνίδα που το προσκάλεσε


«Εδόθη μοι σκόλοψ … άγγελος Σατάν
ίνα με κολαφίζη , ίνα μη υπεραίρωμαι»
Απόστολος Παύλος
Προς Κορινθίους Β 12,7


Λεπροί του στίχου.
Φριχτές πληγές πυορροούν
λέξεις, όνειρα κι αισθήματα.
Με μια προσωπίδα
-πολλές φορές χρυσή –
να σκεπάζει
τη φαγωμένη μορφή μας.
Μακριά απ’ τον κόσμο,
χτυπάμε κουδουνάκια…

Η ποίηση είναι
η Σπιναλόγκα της τέχνης

Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ

Κάτω απ’ τα πόδια μου
το πάτωμα ονειρεύεται
διαμάντια και ρουμπίνια,
την πρωινή δροσιά των λουλουδιών,
τη λιτανεία του έρωτα…
Ψηλά στον τοίχο,
κεντημένη στο κάδρο
με κοιτάζει γελώντας.
Θυμάται που χόρευε
με τα πουλιά, με τα κλωνιά
στην αγκαλιά τ’ ανέμου
κόρη μικρή, πριν απ’ τον κρίνο…
Πριν τη σκεπάσουν βαριές
οι προσευχές του κόσμου:
Μήτηρ Θεού.